Βιβλία, ελπιδοφόρα και αφυπνιστικά!
#ΒΑΖΩΤΟΒΙΒΛΙΟΣΤΗΖΩΗΜΟΥ
#ΓΙΑΝΑΖΟΥΝΑΥΤΟΙΚΑΛΑΚΑΙΕΓΩΚΑΛΥΤΕΡΑ
Κάτι σαν χαιρετισμός…
Ήταν μια φορά και ένα καιρό, μια χώρα παράξενη, μια χώρα αλλιώτικη από τις άλλες. Ή έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι κάτοικοι της. Φυσικά ίσως και να το πίστευαν αυτό γιατί και οι ίδιοι ήταν παράξενοι. Ήταν όλοι τους όμοια μικρά κουρδισμένα ανθρωπάκια. Χαριτωμένα δεν λέω μα εντελώς πανομοιότυπα. Έμοιαζαν μάλιστα πολύ περήφανα για αυτή τους την ομοιότητα και ήταν ιδιαίτερα περήφανα για το μικρό κουρδιστήρι που είχαν στη ράχη τους. Το οποίο και φρόντιζαν φυσικά να κουρδίζουν ανελλιπώς. Ήταν λοιπόν, μια περίεργα ξεκούρδιστη χώρα με περίεργα κουρδισμένα ανθρωπάκια!
Ψώνιζαν τα παράξενα αυτά ανθρωπάκια πάντα από τα ίδια καταστήματα, έτρωγαν στα ίδια ακριβά εστιατόρια το ίδιο ακριβώς φαγητό, έκοβαν τα μαλλιά τους με παρόμοιο τρόπο. Και σε όλες αυτές τις επιλογές τους ακολουθούσαν κάποια άλλα κουρδισμένα ανθρωπάκια στην άλλη άκρη της θάλασσας.
Και τα χρόνια περνούσαν, κουρδίζοντας όπως είπαμε ανελλιπώς το μικρό κουρδιστήρι τους, το οποίο και κυκλοφορούσε σε όλα τα χρώματα της μόδας, και μάλιστα όταν αγόραζες ένα έπαιρνες άλλο ένα εντελώς δωρεάν. Ήταν όλοι ευτυχισμένοι και έμαθαν να νοιάζονται μόνο για μερικά δευτερόλεπτα για τα πολλά και μεγάλα προβλήματα του κόσμου και της μικρής παράξενής τους πατρίδας. Τόσα δευτερόλεπτα ίσως, όσο χρειαζόταν για να πάρει μπρος ,για τον επόμενό του κύκλο, το μικρό μοντέρνο τους κουρδιστήρι.
Σε αυτή την παράξενη χώρα υπήρχαν πολλά εργοστάσια κουρδίσματος. Βλέπετε το μόνο που επιβραβευόταν στη χώρα αυτή ήταν το καλό και αποτελεσματικό κούρδισμα! Για να σιγουρευτούν μάλιστα οι αρμόδιοι πως όλα θα πήγαιναν καθώς έπρεπε, έβαζαν τα μικρά κουρδισμένα ανθρωπάκια να τρέχουν, να τρέχουν, να τρέχουν…
Το μόνο πράγμα το οποίο έβρισκαν πάντα καιρό να κάνουν ήταν να κουρδίζουν το μικρό τους κουρδιστήρι…
Κάποτε, κάποτε, αραιά και πού, κάποια ανθρωπάκια ,ξέφευγαν κάποιους τόνους από το κούρδισμά τους.
Χρειαζόταν πάρα πολύ θάρρος, πάρα πολύ κουράγιο για να το πετύχουν.
Χρειαζόταν να σταματήσουν να τρέχουν και να πάρουν στα χέρια τους ένα βιβλίο.
Και τότε ξεκινούσε το ταξίδι. Ένα ταξίδι που τα ανέτρεπε όλα, ένα ταξίδι που τα άλλαζε όλα. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο, και όσο για το κούρδισμα έμπαινε πια οριστικά στην άκρη.
Το βιβλίο; Ένας μαγικός κόσμος. Το παιδικό βιβλίο; Η απαρχή μιας σχέσης ζωής.
Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει τη διαφυγή μας,. Μπορεί να χρωματίσει τα ασπρόμαυρα μας φόντα. Μέσα από τις σελίδες του πλουτίζουμε, μαθαίνουμε, χαιρόμαστε, ζούμε. Ζούμε με ένα τρόπο αλλιώτικο.
Η μοίρα μας έταξε– και είμαστε γι’ αυτό ευλογημένοι- να γεννηθούμε σε μια χώρα όλο φως. Ένα φως που ξεκινά από τα βάθη των αιώνων. Ένα φως που μετουσιώνεται σε χαραγμένα μάρμαρα, σε χρώματα, σε ιδέες, σε μουσικές, σε γράμματα.
Αρμονικά ελληνικά γράμματα.
Γράμματα του μέτρου.
Που άντεξαν και κρατήθηκαν.
Σε σκλαβιές και σκοτάδια, μέχρι εμάς σήμερα, μεταλαμπαδίζοντας το φως της ιστορίας.
Μιας ιστορίας που σημαδεύτηκε από όλους εκείνους τους μεγάλους: Σωκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Αριστοτέλη, Όμηρο, Καζαντζάκη, Μόντη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο…
Και τόσους άλλους, που πέρασαν περνούν και θα περάσουν. Στρατιές ολόκληρες ανθρώπων των γραμμάτων.
Κάθε βιβλίο ένας κόσμος… Κάθε κόσμος, ένας αγώνας για ζωή και αλήθεια. Και κάθε που φωτίζεται η αλήθεια σε κάνει να δεις τα πάντα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Το πόσο μικρός μοιάζεις μπροστά στην ιστορία σου. Το πόσο μεγάλος μπορείς να γίνεις αν καταφέρεις να την αρπάξεις και να την κρατήσεις μαζί σου για πάντα.
Κάθε βιβλίο είναι το προσωπικό ταξίδι του καθενός μας. Πόσοι και πόσοι όμως δεν περνούν τη ζωή τους χωρίς να αδράξουν την πολύτιμη αυτή ευκαιρία για το ταξίδι. Πόσοι μένουν εκτός του μαγικού του κόσμου. Δεν ξέρουν πως μπορεί να αποτελέσει τη διαφυγή μας. Πως μπορεί να χρωματίσει τα ασπρόμαυρά μας φόντα. Πώς μέσα από τις σελίδες του πλουτίζουμε, μαθαίνουμε, χαιρόμαστε, ζούμε. Ζούμε με ένα τρόπο αλλιώτικο.
Εδώ είναι που μπαίνει η δική μας ευθύνη. Ως ενήλικες που αγαπούμε το καλό βιβλίο. Μπορούμε να πείσουμε τα παιδιά να πλησιάσουν το βιβλίο; Γιατί αν το πλησιάσουν η αγάπη και η σχέση ζωής, έρχεται από μόνη της. Το παιδικό βιβλίο είναι όντως η απαρχή μιας σχέσης ζωής. Γιατί αν μπει στη ζωή τους θα γίνει παντοτινός τους σύντροφος και φίλος. Σε στιγμές μοναξιάς και πόνου. Σε στιγμές παρέας και χαράς.
Δεν είναι αρκετό να αγοράζουμε στα παιδιά μας βιβλία. Πρέπει να καθίσουμε και να τα ξεφυλλίσουμε μαζί τους. Να τα διαβάσουμε μαζί τους. Να τα βοηθήσουμε να ανακαλύψουν τη γοητεία και τη δύναμή τους. Μας χρειάζονται, για να γίνει η απαρχή της σχέσης. Μετά, το βιβλίο θα τα κερδίσει και θα τα κερδίσει για πάντα. Χρειάζεται τα παιδιά μας να δουν εμάς να σκύβουμε με αγάπη πάνω από το βιβλίο για να θελήσουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι αυτό.
Το χρωστούμε, και στον εαυτό μας, και στα παιδιά μας, αυτό το μαγικό ταξίδι. Ας τραβήξουμε τις άγκυρες, τα υπόλοιπα θα’ ρθουν από μόνα τους. Και η μαγεία του ταξιδιού θα μας κρατήσει ζωντανούς και νέους για πάντα.
Έλενα Περικλέους
Πρόεδρος Κ.Σ.Π.Ν.Β.
Ευχαριστώ, που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά απ’ όλους τους σοφούς… να γελάς πιο πλούσια απ’ όλους τους ευτυχισμένους… Να κλαις πιο αληθινά απ’ όλους τους λυπημένους. Και ν’ αγαπάς, Μπίθρο… Ν’ αγαπάς, όπως πρέπει ν’ αγαπηθούν μια μέρα.. όλοι οι άνθρωποι. Αμήν!»
“Ενα παιδί μετράει τα άστρα” Μενέλαος Λουντέμης